Gerçek

Bir kurbağayı alıp kaynar suya attığımızda kurbağa hemen zıplayarak kaçar. Ancak kurbağayı soğuk su ile dolu bir kaba atarsak orada rahatını bozmadan kalır. Kısık ateşte bu suyu ısıtmaya başlarsak, kurbağa içinde hala yüzmeye devam eder suyun, ne olduğunun farkına varmaya başladığında ise artık pişmeye yakındır. İşte bizim gerçeklerimiz de aynı bir kurbağanınkine benziyor. Gerçeğimiz, yorumlarımızı, inanışlarımızı, öğrendiklerimizi içine aldığı için aslında gerçekliği tam olarak da yansıtmıyor.

Bizim gerçekliğimiz aslında göreceli bir gerçeklik, der Budizm. Bu gerçekliği ise şöyle sıralar:

1. Ben yaş alan, eskiyen, yaşlanan ve yıpranan bir yapıya sahibim ve yaş almaktan kaçış yoktur.
2. Ben hasta olan ve iyileşen bir yapıya sahibim ve hastalıktan da iyileşmekten de kaçış yoktur.
3. Ben ölümlü bir yapıya sahibim ve ölümden kaçış yoktur.
4. Ben dahil bütün sevdiklerim, dönüşüm ve değişim geçiren bir yapıya sahiptir ve gerektiğinde bu değişim beni ve/veya onları benden ayıracaktır. Değişimden ve ayrılıktan kaçış yoktur.
5. Benim davranışlarım ve ortaya koyduklarım sahip olduklarımı teşkil eder. Bu davranışlarımın ve ortaya koyduklarımın sonuçlarından kaçış yoktur. Ortaya koyduklarım ve davranışlarım benim duruşumu ve yapımı oluşturur ve hepsi her an değişebilir.

Bizler ise bu göreceli gerçekliğin içinde, gelişen teknolojilerle bütün bunları yadsıyarak yaşamaya devam ederiz.

İlk defa Thich Nhat Hanh’ın öğretilerini öğrenmek için pirinç pişirme ile ilgili 15 günlük bir kampa katıldım. Öğrendiklerimi bir çırpıda uygulamayı ve doğruları yapmayı planladım. Mükemmellik aradım yaptıklarımda ve bulamadıkça iyice kendimden kuşku duymaya başladım. Sonrasında ikinci bir kampa katıldım Thich Nhat Hanh’la ve orada çırak olmak için eğitimlere başladım. Eğitimin sonunda Thich Nhat Hanh’ın Budizmin 14 kuralı olarak adlandırdığı kuralların 5’ini anladım ve takipçisi olmak için tekrar göreceli dünyanın içinde yaşamımı sürdürmeye başladım. Thich Nhat Hanh bana “şefkatin kalbi” adını verdi. “Siz benim hakkımda yanılıyorsunuz, ben öyle biri değilim” dediğimde sadece kafamı okşamakla yetindi. Eğitimimden ancak sekiz yıl sonra kendime şefkat gösterme yeteneğimi geliştirebilmeye başladım.

Her birimiz bu düzen içinde gerçekliğimizi hep başka yerlerde arıyoruz. Kalbimizin derinliklerine bakmak yerine, daha çok dünyasal hırslarımızla ediğindiğimiz para, şimdilerde Instagram’da edindiğimiz izleyici sayısı, cemaatimizde bulunan ve bizi dinleyen insan sayısı ile var oluşumuzu tasdikliyoruz. Bu güçlere sahip oldukça, gerçek benliğimiz yerine istemediğimiz bir kişiliğe bürünüp sonrasında oradan oraya savruluyoruz, beklenilen gerçekliği gerçekleştirmek için.

Kendinize bir bakın. Hangi güçlere sahip olmak istediniz, sahip olduğunuz güç size neler getirdi, güçlerinizi nasıl kullandınız, davranışlarınızın sonucunda başınıza gelenlerden ve oluşunuzdan memnun musunuz!

Namaste…