Hepimiz kendi masallarımızın kurbanıyız

Babam Almanya’da olsa bu adam sokağın ortasında durup da mallarını boşaltmaz derdi. Bu sabah kızımı okula götürürken bir kamyon yolun bir şeridinde durdu ve mallarını boşaltmaya başladı. Ardından yayalara yeşil yanarken, durdum ancak tramway geçişini kapattım ve tramway üstüme doğru gelip anca durdu ben de yayalara yeşil yanarken geçmek zorunda kaldım…

Bir olay yaşanır biz olayı olduğu şekilden farklı ve her zaman aklımızda olduğu gibi başkasına anlatırız. Sonrasında her o ülkeyi ziyarete gittiğimizde aynı imajı bize gösteren ve hatırladıklarımızı doğrulayan görüntüler gelir ya da gelmez gözlerimizin önüne ancak biz onu aklımızda kaldığı gibi hatırlarız. Sonra bunları çocuklarımıza olan ve olması gerekenler gibi anlatırız. Zaman değişti, şimdi nasıldır demeyiz. 

Masallar da dilden dile anlatılırken böyle bir zaman ve anlatıcı gazabına veya yaratıcılığına uğramazlar mı ? İnsanın varlığından bu yana 300 ya da 350 bin yıl geçmiş. Profesör Hublin, insanlık tarihini yeniden yazmak gerekiyor bu bulgulara göre diyor. Bütün bilgiler 300 veya 350 yıl öncesinden kalma ve her biri fasyalarımızın, bedenimizin bir yerinde yazılı. Bütün bu bilgileri çıkarıp buldukça aynı bir arkeolog gibi bedenimize işlemiş izleri ortaya çıkarıyoruz. Hikayelerimizi aynı insanlık tarihini yeniden yazmaya başlamak gibi yeniden her gün yazabiliyoruz.

Yoga asanalarını yaparken bizler bütün bu kadar yıllık olduğunu aklımızla şimdi öğrendiğimiz tarihin ancak küçük kalıntılarını ortaya çıkarıyoruz. Bütünlüğümüzdeki, kalıpların sadece bir kaç tanesini. Bedenin hareketi bütün bir insanlık tarihinin içinde bulunduğu bir ağacın hareketine benzer. Hareket ettikçe amacımız bütün bu bilgilerin bulunduğu alanları keşfetmek. Parçalanmış şekilde anlayabildiğimiz insanlık tarihini, doğduğumuz ülkenin yapısı ile bağdaştırdığımız tipimiz ve doğduğumuz ülkenin sınırları içindeki ananeler ile bağdaştırdığımızdan fazlasını bu beden içinde saklıyoruz. 

Bedenin dilini öğrendikçe, kapıları açıp, kapıların ardındaki yeni bilgilere ulaşabiliyoruz. Ne kadar istekliyiz bu bilgilere ulaşmak için? Bu bilgilere ulaştıkça kendimizi kaybedeceğimizi düşündükçe ve kendimiz yerine parçaları olmayan bir bütün içinde bulunmanın hafifliğini hissetmek nasıl bir duygu?

Bilemediğimiz için bu duygunun tanımını, bedenin ne izlerini taşıdığını ve hangi dili konuştuğunu ne kadar öğrenmek istiyoruz? 

Bütün bu mirastan bize kalacak sadece bir tek parça. O parça dünya içinde yanlışları ve doğruları ile bütünün bir parçası olacak ve bütün içinde tek olacak ancak bütünün bir parçası olacak. Bu kadar yaş alabilmeyi göze alabiliyor muyuz ? Bu kadar az olabilmeyi ve çokluk içinde yer alabilmeyi benimseye biliyor muyuz?

Namaste….!