Yeni Ufuklar
Yeni Ufuklar
Sonsuzluğumuz ufkumuz kadar geniştir.
“Hakikaten biz de buraya taşınsak.” dedi teyzem.
“Bence de teyze, siz taşının, ne var ki Ankara’da.”
“Dün Zuhal söyledi, burada da güzel bir briç kulübü varmış. Enişten oraya gidince mutlu olur. Bu sayede sıkılmaz, ben zaten uğraşacak şeyler bulurum.”
“Aa, bakın teyze sizin komşular…” diye gülüşürken annem girdi araya;
“Yaa, nereye gideceksin Nuran, zaten alışamazsın, hiç kimseyi tanımadan, insan yalnız kalır.”
Arabada bu sabah hem bunları düşünüyor, hem de “I am not afraid from death but more afraid from not to try…” sözleri ile süregiden bir şarkıyı dinliyordum.
Dünyaya geldiğimiz gün itibarıyla biliyoruz, öleceğimizi. Ölüm değil bizi korkutan bence, nereye gideceğimizi bilmemek, kimlerle olacağız ve en önemlisi nasıl davranacağız. Hiçbir şeyini bilmediğimiz bir dünyaya açılan bir kapı aslında ölüm.
Her zaman, beklentilerimiz, isteklerimiz ve hayallerimiz ile yaşıyoruz. Bu hayaller gerçekleştikçe yerleşiyoruz, şimdilerde moda olan deyimle “Kökleniyoruz”. Bir yerlere kök salmaya ve olduğumuz ortamı, konforu ve alıştıklarımızı bırakamaz hale geliyoruz. “Kökleştikçe” de hareketsizleşiyoruz.
Meraklarımız, isteklerimiz, hayallerimiz, yerini konfora, alışkanlığa bırakıyor. Esnekliğimizi kaybediyoruz, hem bedende hem zihinde, ruhumuz ise saflığını yitiriyor. Gençliğini yitiriyor hepsi, o heyecanı, o serüven arayışını. Hatta serüven yoluna çıkanlara da “Deli, zerdüşt, âşık” diyoruz.
Zamanı yok denemenin, esnemenin. Her sabah nefes almaya odaklandığımda, korkularımı yoga odamın kapısının dışında bırakıyorum, odaya girdikten sonra mata çıkmadan suçlarımın olduğu pelerini bir kenara koyuyor ve çıplak halimle mata adım atıyorum. Çıplak kalıyorum çünkü bütün ağırlıklarımı matın dışında bırakıyorum. Esnedikçe ufkumun genişlediğini ve yeni ufukların açıldığını hissediyorum.
